ตำนานแรกกล่าวว่าชุมชนแห่งนี้ถูกขนาบด้วยเมืองหนองจิกและเมืองปัตตานี ซึ่งประชาชนไปมาหาสู่กันโดยอาศัยแม่น้ำทั้งสองสายเป็นเส้นทางสัญจร หากมีผู้ที่กระทำผิดแล้วหนีไปอีกเมืองก็ไม่สามารถเอาผิดได้ ด้วยเหตุผลดังกล่าวจึงจัดสร้างด่าน และได้เก็บค่าผ่านทางด้วย ผู้ที่ฝ่าฝืนไม่ยอมจ่ายค่าผ่านด่านก็จะถูกลงโทษอย่างรุนแรง โดยการโบยหรือทุบตี วันหนึ่งบิดาของเจ้าหน้าที่ประจำเมืองหนองจิกเดินทางโดยไม่ยอมจ่ายเงิน เมื่อกลับมาถึงด่านจึงถูกบุตรลงโทษโดยการทุบตีอย่างรุนแรง ชาวบ้านจึงเรียกที่นั้นว่า กอแดเป๊าะ ซึ่งเป็นภาษามาลายูแปลว่า ทุบตีพ่อ โดยคำว่า กอแดแปลว่า ทุบตี และ เป๊าะ
แปลว่าพ่อต่อมาเพี้ยนเป็นเกาะเปาะ
ส่วนอีกตำนานหนึ่งกล่าวว่า สมัยก่อนมีหญิงแก่คนหนึ่งออกเดินเพื่อตั้งหลักแหล่งจึงร่อนเร่จนถึงแม่น้ำสายหนึ่งและเดินเลาะริมแม่น้ำนั้น กระทั่งเจอปลาที่ลำตัวเหลือเพียงกระดูก และน่าประหลาดยิ่งนักที่ยังหายใจอยู่ด้วยเหงือกที่เหลือติดก้าง นางจึงร้องอุทานขึ้นมาว่า กะเปาะ ซึ่งเป็นภาษามาลายู แปลว่า เหงือกปลา ต่อมาจึงเพี้ยนเป็น เกาะเปาะ ปัจจุบันคือชื่อของชุมชนแห่งนี้
จำนวนหมู่บ้าน 3 หมู่บ้าน
ประชากร มุสลิม 100 %
ศาสนา อิสลาม
ศิลปะ วัฒนธรรม
|
